ANAMED’de Salgın
Paris’te doktoramı bitirirken arkadaşlarıma bu çılgın şehirden sonra sessiz, küçük bir yere gideceğimi söylemiştim. Ve de sigarayı bırakacağımı… Daha sonra ANAMED’e kabul edildim ve—hayat bana arkamdan bana kıkır kıkır gülerken—İstiklâl Caddesi’ne taşındım. Bu kesinlikle onun son kahkahası olmayacaktı. Salgın başladığında zaten hastane yatağındaydım çünkü apandisitim de karnımdan daha sessiz bir ikamet yeri istiyordu. Bakımın anlamını da öncelikle Catie ve Gülşah’ın elleriyle keşfettim. Sonra ANAMED çevresindeki restoran ve barlar kapandı, biz de aniden geceleri uyuyabilir hale geldik. Biraz hava almak ve açık havada bulunmak için gece yarısı merdivenlere tırmanıyordum ama vücudum artık nikotin istemiyordu. İki ay oldu.
Objektif olmak gerekirse ANAMED bizimle harika bir şekilde ilgilendi. Kişisel yorumuma kalacak olursa, başlangıçta unutulmuş ve ihmal edilmiş olduğumuzu hissettik; korunaksız kalmış ve yeni koşullar altında yaşama dair bilgisiz bırakılmıştık. Alex, “her şey Sineklerin Tanrısı’na dönüşmeden önce” gitti ama ben kaldım. Bütün bu zaman boyunca, yedi kişilik grubumuzun bir ev halkı olduğunu düşündüm hep. İnsanların birlikte bulmaca çözdüğü, market alışverişinize yardım ettiği, 23:00’de size sıcak bir yemek getirdiği ve hasta olduğunuzda size baktığı bir yer ev değil de nedir? Ağır kanlılığımı ve içe dönük karakterimi kucakladım. Mutfakta uzun saatler geçirdim. Nergis Hoca, “Mutfak manyağı!” diyordu hep. İnternet üzerinden alışveriş beni deli etti. Biraz iş bile yaptım; patates ve soğan da ektiğimiz terasa çıkıp yoga da. Dustin’in denizaltılarını görmek için gözlemde de bulundum ama sadece Boğaz’da yüzen devasa petrol platformunu görebildim. Yeni kokteyller icat edip odamızda yetiştirdiğimiz çilekleri tattık. Kendi maskelerimizi yaptık ve bütün bayramları bir arada kutladık.
Ayrıca, terasta kesinlikle hiçbir kedi yavrusu yoktu. Ve evet, merak ediyorsanız, mutlu ve sağlıklılar.
Ve kesinlikle Merkez Han’ın en üst katına kaçak olarak girmedik ama bunu yaptığımızda da yüksek mutfak standartlarına uymaya çalıştık.
ANAMED’de olanlar kalbinizde kalır.
—Milan Vukašinović, GABAM-ANAMED Ortak Doktora Sonrası Bursiyeri, 18 Mayıs 2020