Küresel salgının bursiyer yaşantımı ve araştırmamı nasıl etkilediğinden bahsetmek kolay değil. Mart ortasında Avrupa’ya dönmeye karar vermemden dolayı bu salgın bursiyerliğimi derinden etkiledi. Bunun öncesinde İstanbul’da bulunduğum son haftalarda daha çok “evden” çalıştım. Salgının değiştirmediği hiçbir şey kalmadı, zira İstanbul Üniversitesi’nde hâlâ ANAMED projeme ait üzerinden geçmem ya da kontrol etmem gerekenler vardı; bu proje sırasında ortaya çıkan ve diğer bursiyerlerle etkileşimden dolayı gelişen fikirler bir şekilde donmuş, araştırma ortamım ile günlük yaşamım tamamen değişmişti. Tüm bunlara ek olarak bu zorunlu taşınma sonrasında ANAMED’de bulunmanın ne kadar önemli ve güzel olduğunu, böylesine çeşitli, ilham verici ve ilginç bir grup insanla birlikte yaşamanın ne kadar harika olduğunu da anladım. İtiraf etmeliyim ki bursiyerlik dönemimin başlangıcında saha çalışması için dışarıda bulunduğumda ya da İstiklâl Caddesi’nin gürültülü geceleri gibi zamanlarda zoraki sosyalleşmeden dolayı zorluk yaşamıştım. Sevdiğim insanları, arkadaşlarımı, çok uzun süre gidip çalıştığım Berlin’deki kütüphaneyi özledim. Akıl hocalarımı, çalışma arkadaşlarımı ve tüm ailemi de. Şu an gürültüyü hiç aramıyor olsam da bir şekilde yarım kalan işlerimi tamamlamak için İstanbul’a geri döneceğimi biliyorum; çeşit çeşit insandan oluşan grubumuzu, Cuma çay sohbetlerimizi, kültürel miras grubu toplantılarını, sessiz kütüphaneleri ve o kadar da sessiz olmayan etüt odasını özlüyorum tabii. Her zaman etrafımda bir şeyler atıştıracak veya araştırmamın zorlukları konusunda dertleşecek birinin olmasını da. Bütün bunlar, korkarım ki, uçup gittiler.
Yine de bu problemlerden bahsetmek kolay değil, çünkü etrafımda olup bitenlere kıyasla hepsi çok önemsiz geliyor…
—Maria Bianca D’Anna, ANAMED Doktora Sonrası Bursiyeri, 17 Nisan 2020