Öncelikle, salgın sırasında Merkez’de kalmamıza izin veren ve bize maddi destek vermeyi sürdüren ANAMED yönetimine ve Koç Üniversitesi’ne derin teşekkürlerimi iletmek isterim. Salgının ilk günlerinde bizlere bildirilen bu güvence, yakın geleceğimizle ilgili önemli kaygılarımızdan bazılarını kesin bir şekilde ortadan kaldırıp çalışmalarımıza odaklanmamıza yardımcı oldu.
Yaşadığımız en büyük değişiklik, olağan bir gün ya da gecede İstiklâl Caddesi’ne ve Beyoğlu’na hâkim olan gürültü düzeyinin düşmesiydi. Birçok işletmenin uzaktan çalışmaya geçmesi, dükkânların kapanması, yurtiçi ve yurtdışı seyahatlerin yasaklanması ve insanların evlerinde kalması yüzünden İstanbul’un en kalabalık caddesi yavaş yavaş boşaldı ve en sonunda Western filminden çıkmış bir hayalet kasabaya dönüştü. “Çay, kahve, nargile buyrun!” diye bağıran kafe çalışanları ya da tüm öğleden sonra boyunca iki şarkılık repertuarını yineleyen çalgıcılar gibi İstiklâl’in olağan sesleri ile kıyaslandığında, bu yeni sessizlik kesinlikle dikkat çekiciydi. Bu değişiklik ANAMED’de kalmayı sürdürenlerin dikkatleri dağılmadan çalışmaları için harika bir fırsat oldu.
Salgın nedeniyle herkesin karşılaştığı en büyük güçlüklerden biri güneş ışığının ve temiz havanın tadını çıkaramadan kapalı mekânda kalma zorunluluğuydu. Dahası, birçok insanın aynı alanda yaşamak ve çalışmak zorunda kalması sıkıntılara neden oldu ve bu da sonuç olarak insanların hem fiziksel hem de psikolojik sağlıklarını olumsuz olarak etkiledi. Oysa ANAMED bursiyerleri olan bizler bu konularda çok şanslıydık, rahatlamak ve sosyalleşmek için kullanabileceğimiz büyük bir terasımız vardı. Çalışma odalarımız çok geniş ve iyi havalandırılmış olduğu için gerekli mesafe kurallarını ihlâl etmeden aynı alanlarda çalışmamız mümkün oldu. Bu Merkez’in sayesinde karantina döneminde kendimi hiç sıkışmış hissetmedim ve yaşamımı huzur içinde sürdürüp çalışabildim.
Peki bu koşullar çalışmalarımı nasıl etkiledi? Doktora araştırmamın ve ANAMED bursumun bir parçası olarak Türkiye’nin iki farklı şehrinde kamuoyu araştırması yapmayı tasarlamıştım; araştırmam için yüz yüze anketler ve yerel halkla görüşmeler gerçekleştirecektim. Bu saha çalışması Bahar dönemi için planlanmıştı ancak salgın nedeniyle ne yazık ki ertelemekten başka seçeneğim kalmadı. Bunun yerine, yine salgın nedeniyle çevrimiçi olarak kullanıma sunulan yeni materyali okumaya ve tezimin diğer kısımlarını yazmaya odaklandım.
—Hakan Tarhan, BIAA-ANAMED Ortak Doktora Bursiyeri, 25 Mayıs 2020