Diğer pek çok akademisyen gibi ben de son zamanlarımı verimlilik konusunda kafa patlatarak ve odaklanma, veri toplama ya da akademik çalışma üretmenin anlaşılmaz gibi görünen zorluklarından yakınarak geçirdim. Kaçınılmaz bir gereklilik olarak kütüphanenin kapatılması, büyük ölçüde dijital kaynaklarla sınırlı olduğumuz anlamına geliyordu. Ekranlara bağımlılığımızın bu derece artması, Zoom ve Skype’ın da ötesinde yeni bitkinliklere yol açtı. (Kendi zamanım konusunda mutlak bir özgürlüğe sahipken ve çok az sorumluluğum varken neden sürekli bitkin düştüğüm ise bambaşka bir soru ama bence pek çok insan aynı durumda.) Ancak ANAMED’deki güvenli ve rahat şartlar benim de dahil olduğum ANAMED’de kalan bursiyerlere başka uğraşlar ve stres azaltma yöntemleri için bolca fırsat verdi. Kurucu üyelerinden ikisi ayrılmış olsa da ANAMED Dikiş Kulübü, ikinci kattak yeni mekânında çalışmalarına coşkuyla devam ediyor. Odaklanma ve meditasyon ağırlıklı bir üretme isteği hissedince yerel kumaşlar sipariş edip elle maske dikmeye koyuldum. Şaşırılmayacak biçimde, mesele seri üretim olduğunda bu sürecin daha fazla zaman aldığı ortaya çıktı. Fakat ANAMED’den ayrılmayan arkadaşlardan bazıları, havanın güzel olduğu bir hafta sonunda terasta düzenlenen Kendi Maskeni Dik atölyesine katıldı. Böylece herkesin işe yarar bir maskesi oldu (ya da yakında olacağı) bu yüzden bu çalışmayı bir başarı olarak kabul ediyorum!
Kendi yaptığımız maskelerimizle dışarıdayız. (Fotoğraf: Nergis Günsenin)
Mayıs ayı başında iki yavru kediye bakmaya başladık ve hepimizin tatlı bir uğraş ile biraz kafa dağıtmaya ihtiyacı olduğu anlaşıldı. Milan’ın sokakta bulduğu iki kardeş kedi yavrusundan biri yoğun göz bakımına ihtiyaç duyduğu için terasta bir kedi evi yapıp yavrulara bakmak için özel izin aldık. Yavrular, çok kısa bir süre sonra terasta bulunan banklar ve çiçek saksılarının çok daha güzel—saray gibi—bir konaklama sağladığını keşfedince de şaşırdık. Verdiğimiz mamalar sayesinde minik hastamızın nefret ettiği göz damlası tedavisini sürdürebildik ve çabucak iyileşti. Hemen her zaman bursiyerlerden ya da çalışanlardan biri yavru kedilerle biraz oynamak, onları beslemek ya da sevmek için bankların oradaydı. Minik dostlarımızın sağlığı ile ilgilenmek hepimizin olumsuz enerjisini gidermek için bir çıkış noktası olmuştu. Ayrılmaları bütün binayı üzdü, ancak güzel bir yuva buldukları için gittiklerini görmek de içimizi rahatlattı.
Yavru kediler, damlayan sular ve insan elleri ile oynamanın keyfini çıkartıyor.
ANAMED Bursiyeri olarak yaşadığımız en unutulmaz ve harika şey ise keyifli grup ruhunun devam ediyor olması. Genel durum kötüye gitmeye başladığında bursiyerlerden çoğu evlerine dönmüş olsa da iletişimimiz sürüyor. Sanal Cuma Çayı oturumlarımızın bir yığın müdavimi var ve Zoom toplantısına katılan her yeni kişiyi heyecanla selamlıyoruz. Bianca, bizlere sık sık Viyana’dan haberler ve fotoğraflar yolluyor. Alaska’da yaptığı yürüyüşlerin fotoğraflarını paylaşan Jeff, bizlere havanın çok daha soğuk, doğanın da çok daha vahşi olabileceğini anımsatıyor. Dünyanın her yerinde olduğu gibi binada da yemek projeleri bambaşka boyutlara ulaştı. Akşam yemeğinden sonra saat 22:00 gibi birisinin kapıyı çalıp bir tabak yemek, kurabiye ya da bir dilim kek getirdiği çok oldu: entelektüel üretim hepimizi zorlasa da endişe ve belirsizliği uzak tutmak için bir tür üretim gerekli. Fiziksel ve sanal anlamda böyle bir topluluğa sahip olmamız büyük bir ayrıcalık oldu.
Nergis Hocamız bir parça kekin keyfini çıkartıyor.
—Catherine Steidl, ANAMED Doktora Sonrası Bursiyeri, 25 Mayıs 2020